26 sty 2010

Fałszywy „dogmat” świńskiego reżimu

Niedokończona synteza Orwella

prof. UMK . Jacek Bartyzel

Czytany przed laty, w epoce Sturm und Drang „opozycji demokratycznej”, Folwark zwierzęcy wydawał się rewelacją. Może nawet pod wieloma względami większą niż Rok 1984, w którym grozę totalitarnej rzeczywistości Anglo-socu i demaskatorską przenikliwość zdeprawowanej semantyki nowomowy osłabiał nieco sentymentalizm głównego wątku fabularnego. Folwark zwierzęcy posiadał wszystkie walory poznawcze drugiej, sławniejszej powieści Jerzego Orwella, a jednocześnie prezentował je w formie powabniejszej, skondensowanej w alegoryczną bajkę z morałem, udatnie wskrzeszającej nadspodziewanie nowoczesny gatunek XVIII-wiecznej powiastki filozoficznej.Ponowna lektura, pobudzona dobrym przedstawieniem – adaptacją tej powieści w Teatrze im. Stefana Jaracza w Łodzi (reżyseria: Piotr Cieślak, premiera 19 V 1990), przynosi jednak bardziej krytyczne odczucia. Nie chodzi tu o rozczarowania natury artystycznej; pod tym względem przypowieść Orwella zachowuje pełnię swego blasku. Wciąż cieszy także ten specyficzny rodzaj przyjemności estetycznej, której doznajemy wówczas, gdy ukryte pod cienką powłoką alegorii zdarzenia i sytuacje możemy rozpoznawać jako deja` vu na scenie historii. Zapewne niejedno jeszcze pokolenie czytelników odkrywać będzie całe sekwencje aluzji i skojarzeń, rozpoznawać w „testamencie politycznym” wieprza o imieniu Stary Major założycielski mit marksizmu, w bitwie pod Oborą historię tzw. interwencji, w walce Chyżego z Napoleonem frakcyjne dintojry bolszewików po śmierci Lenina, a w fikcyjnych perypetiach „geopolitycznego” trójkąta: Folwark Zwierzęcy – Folwark Pana Fredericka – Folwark Pana Pilkingtona meandry stosunków: Sowiety – III Rzesza – Anglosasi, aż po konferencję w Teheranie.

Gdzie zatem, słyszę już pytanie, miejsce na wątpliwości? Czyż Orwellowska opowieść o próbie aplikacji świńskiej utopii Animalizmu nie była dokładnym odwzorowaniem tej ponurej i trywialnej przygody, która zdarzyła się ludzkości niedługo po tym, gdy wyśnili ją „filozofowie” o umysłach wieprzów? Czyż dzieje Folwarku Zwierzęcego nie są prawdziwą historią komunistycznego eksperymentu, precyzyjną diagnozą, postawioną przez czujnego i przenikliwego eksploratora ciemnych zakamarków „wyzwolonego” rozumu?

Otóż właśnie nie są – i to pomimo wszelkich piękności i celności pojedynczych spostrzeżeń i opisów. Nie są, albowiem postawieniu diagnozy pełnej, bez jakichkolwiek ograniczeń, przeszkodziło autorowi 1984-go nie do końca przezwyciężone, socjalistyczne zaczadzenie umysłu, któremu uległ tak, jak znakomita (liczbą) większość pisarzy jego pokolenia. Był na tyle uczciwy – moralnie i intelektualnie – aby przeciwstawić się realkomunizmowi uosabianemu przez opryszków, których poznał podczas hiszpańskiej guerra civil, zabrakło mu jednak konsekwencji, by wyrzec się całkowicie socjalistycznego dziedzictwa i przyznać, że owoce każdego socjalizmu są zatrute. No, może pod sam koniec (niedługiego) życia to zrozumiał, skoro napisał: „Socjalista znajduje się dziś w sytuacji lekarza przy łożu bardzo ciężko chorego. Jako lekarz zobowiązany jest utrzymywać pacjenta przy życiu, czyli zakładać, że ma on choć szansę wyzdrowienia. Jako naukowiec obowiązany jest patrzeć prawdzie w oczy, czyli przyznać, że pacjent prawdopodobnie umrze”; także wówczas, kiedy brytyjskich socjalistów prowokował tym miażdżącym spostrzeżeniem: „Lewicowość jest czymś w rodzaju fantazji masturbacyjnej, dla której świat faktów nie ma większego znaczenia” (As I Please, „Tribune” 1 IX 1944) – lecz refleksja ta nie znalazła już wyrazu w jego twórczości artystycznej.

Obiegowy pogląd nakazuje upatrywać w powiastce Orwella bezlitosną wiwisekcję komunistycznego fenomenu samym jądrze jego istoty. Wypadnie jednak zakwestionować ów pogląd z jednego, acz przesądzającego, powodu: diatryba Orwella nie obnaża intencjonalnie komunizmu (bolszewizmu) jako takiego, a tylko jego pewną – jakoby odrębną i wyjątkową – przypadłość, którą od dawien dawna zechciano nazywać stalinizmem. Jeżeli zaś wyróżnia się „stalinizm” jako twór jakościowo różny od komunizmu w ogóle (względnie od komunizmów: marksowskiego, leninowskiego, trockistowskiego etc.), to jest się na najlepszej drodze do częściowego choćby usprawiedliwiania zasadniczej postaci tej ideologii (lub jej „lepszych” wariantów) kosztem zrzucenia całego odium zła na „wynaturzoną”, lecz odosobnioną odnogę. Ostatecznie, od XX Zjazdu KPZR sowieccy komuniści też odżegnywali się od stalinizmu, by dzięki temu móc ochoczo wrócić do norm leninowskich. Ba, i u nas jeszcze niedawno pewien ekspert od dziejów honoru w Polsce, a i Europejczyk sławny, oznajmił upadek „komunizmu koszarowego, typu stalinowskiego” – z czego prosta logika nakazuje wyciągnąć wniosek, że komunizm niekoszarowy i niestalinowski ma jeszcze rację bytu i widoki rozwoju.

Tymczasem, nigdy nie istniał żaden STALINIZM (podobnie jak nie istniał LENINIZM, TROCKIZM czy BUCHARINIZM), ani jako odrębna ideologia, ani jako wyjątkowy i swoisty system rządzenia. Wszystkich tych określeń używać można co najwyżej jako wskaźniki pewnych koterii personalnych w łonie tej samej, bolszewickiej kompartii, względnie faz rozwoju systemu związanych z daną postacią – nigdy zaś jako określeń ontologicznych lub etykiet wartościujących na skali: „lepszy – gorszy” czy „prawdziwy – fałszywy”. Lenin, Trocki czy Bucharin byli nie mniejszymi niż Stalin bestiami w ludzkiej skórze; Stalin nie był gorszym od nich komunistą.

I o to jeszcze mam pretensję do Orwella, że walkę o władzę na szczytach partii bolszewickiej przedstawił pod postacią konfliktu fanatycznego (ale dzięki temu szczerze „wierzącego”) ideologa (knur Chyży) z bezideowym jakoby pragmatykiem Napoleonem. Powieściowa historia budowy wiatraka w sferze faktów nawet dość wiernie odzwierciedla kolejne epizody słynnego sporu Stalina z Trockim o metodę kolektywizacji, ale sposób jego przedstawienia nieuchronnie narzuca fałszywą interpretację. Sugeruje ona, że Stalin (Napoleon) płonął wyłącznie żądzą władzy, a cele ideologiczne traktował instrumentalnie. A to nieprawda. Stalin był takim samym wyznawcą komunistycznej utopii, jak jego rywale z Politbiura, tyle że od nich sprytniejszym.

W gruncie rzeczy Orwell przyjmuje mało krytycznie optykę samego Trockiego, której sedno zawiera się w słynnym tytule książki towarzysza Lejby Rabinowicza: Zdradzona rewolucja. Nie twierdzę, że pisząc Folwark zwierzęcy Orwell był jeszcze trockistą sensu proprio; z całą pewnością jednak nadal był zasugestionowany trockistowską „historiozofią”. Pozostał mu też na pewno czysty odruch moralnego współczucia dla trockistów z POUM mordowanych przez wysłanników Stalina w Hiszpanii, co widział na własne oczy. Dodajmy na marginesie, że wrażliwość moralna Orwella słabła już w odniesieniu do „faszystów” (jak nieodmiennie nazywał walczących po drugiej stronie frontu): okrucieństwa „rzekomo” popełniane w wojnie domowej przez republikanów to dla niego „antykomunistyczne bajeczki” (Przywilej kleru, kilka uwag o Salvadorze Dalim, przeł. B. Zborski, „Literatura na świecie” 1986, nr 5/178/, s. 91).

Przyjęcie przez Orwella propagandowej tezy trockistów o „zdradzonej” (oczywiście przez Stalina) rewolucji polega w Folwarku na powzięciu fałszywej przesłanki w procesie oskarżycielskim, czyli na postawieniu zarzutu o niespełnienie, a nawet wręcz o zaprzeczenie, celów społecznych rewolucji. Nie rewolucja zatem i jej cele są złem, ale ich zaprzeczenie! Dzieje Folwarku Zwierząt to nieustanne odchodzenie od zadeklarowanych intencji: cztery nogi miały być dobre, dwie złe, a okazało się przeciwnie. Zwierzęta miały pogardzać wykwintną ludzką pościelą, a świnie ją sobie upodobały. U kresu drogi odrzucono formułę towarzysz oraz godło zwierzęce na fladze, chociaż miało być piękniejsze niż ludzkie. Słowem: wszystkie – tak subtelne, jak szydercze – środki alegorii, ironii, satyry, pastiszu, stosowane są przez pisarza z prawdziwą wirtuozerią po to właśnie, aby nieustannie dowodzić, że po pozornej zmianie wszystkiego, wszystko wróciło do status quo ante. Myśl ta szczególnie wyraźna jest w finale opowieści, kiedy to na bankiecie z panem Pilkingtonem Napoleon oznajmił przywrócenie nazwy Folwark Dworski, a wszystkim świniom ryje poczęły zmieniać się w ludzkie twarze. Kolisty cykl dobiegł końca; mit o wyzwoleniu skończył się nawrotem przedanimalnego (czytaj: przedkomunistycznego) zła. Zupełnie tak samo sądzili ci, którzy pisali o „czerwonym caracie”, „czerwonym faszyzmie”, albo robili rewelacyjne odkrycie, że Sowiety to tylko Rosja…Powtórzmy zatem: błąd poznawczy Orwella polega na tym, że nie dostrzega on immanentnego zła komunizmu. Zło jest tu spoza ideologii; wnika ono do systemu komunistycznego wtedy, kiedy do komunistów dostęp zyskują przedkomunistyczne występki i przywary: żądza władzy i dominacji, pogarda dla innych, cynizm, bezwzględność, fałsz, obłuda. Ideowe i społeczne cele komunizmu brane są więc za dobrą monetę; gdyby panowanie zwierząt (czytaj: „uciśnionych” mas) oraz równość pomiędzy nimi nastały naprawdę, wówczas ideologia animalizmu (czytaj: egalitaryzmu) byłaby, w oczach pisarza, moralnie usprawiedliwiona, a jako teoria rzeczywistości – poprawna. Złem jest tylko odejście od tych „ideałów” i oznacza ono zawsze powrót do „starego”, do ancien régime’u. Jest taka scena w Folwarku, budząca szczególnie przykry rodzaj zażenowania, który odczuwamy zawsze wtedy, kiedy jesteśmy świadkami wystrychniętej na dudka głupoty poczciwca. To scena, w której przymuszane do morderczej pracy, zepchnięte do najostateczniejszych form niewolnictwa, zwierzęta folwarczne próbują dodać sobie otuchy nuceniem rewolucyjnej pieśni Bracia Zwierzęta, by po chwili usłyszeć od dozorców, że pieśń ta została właśnie zakazana. Podobnego uczucia żenady doznałem przed paru laty podczas lektury wspomnień „marcowych” Jana Walca, zawierających opis zbiorowego śpiewania Międzynarodówki przez zamkniętych na Rakowieckiej „komandosów”… O podobnych sytuacjach nie można nawet powiedzieć, że budzą jakieś uczucia katartyczne – co najwyżej politowanie.

Za kwintesencję Orwellowskiej przypowieści można chyba uznać najsłynniejszy fałszywy „dogmat” świńskiego reżimu: „WSZYSTKIE ZWIERZĘTA SĄ RÓWNE. ALE NIEKTÓRE ZWIERZĘTA SĄ RÓWNIEJSZE OD INNYCH”. Myśl tę wolno bez obawy nadmiernego uproszczenia sprowadzić do następującego przesłania: gdyby nawet wszystkie inne (słuszne) cele komunizmu zostały ziszczone, to i tak ten jeden niezamierzony rezultat (nierówność) dyskwalifikuje go etycznie. Moralna wyższość ideału równości została więc tu przyjęta jako aksjomat, bez potrzeby dowodzenia. Ani Orwellowi, ani myślącym podobnie jak on lewicowym krytykom stalinizmu, nie przychodzi do głowy, że sam ów ideał może być chybiony i moralnie wątpliwy, że może raczej to nierówność jest i naturalna, i sprawiedliwa. Retoryka świń, które dialektycznie zreinterpretowały stare hasło równości, jest oczywiście bardzo parciana; ot, akurat na miarę świńskich mózgów. Na pewno poprawniej (i zgodnie z prawdą, weryfikowalną empirycznie) było napisać po prostu: „ZWIERZĘTA [czytaj: ludzie] SĄ Z NATURY NIERÓWNE”.Spójrzmy jeszcze na tę kwestię z perspektywy dnia dzisiejszego i opuszczając teren literatury. Czy ewolucja retoryki komunistów w ostatnim okresie ich rządów, od języka „racji państwowych” stanu wojennego po „socjalistyczną demokrację parlamentarną” Mieczysława F. Rakowskiego, nie była w istocie tym samym, co łamańce syntaktyczno-semantyczne Orwellowskich knurów? Czy „podręcznikowy” kapitalistyczny self-made-man, Mieczysław Wilczek, w roli ostatniego PRL-owskiego ministra przemysłu, nie prosi się o opis tego samego rodzaju? (Stefan Kisielewski nazwał to kiedyś wprowadzaniem kapitalizmu pod nazwą socjalizmu – i bynajmniej nie był temu przeciwny.)

Bo przecież trudno nie być zadowolonym, że tak to właśnie się skończyło. Gdyby architektom „okrągłego stołu” dużo wcześniej już nie wyrosły ludzkie twarze na ideologicznych ryjach, to może jeszcze raz przeżywalibyśmy repetycję „norm leninowskich”, na myśl o których skóra cierpnie. Tylko notoryczny idiota mógłby czerpać satysfakcję z tego, że rewolucja nie zostałaby przy takim obrocie rzeczy zdradzona. Czas uzupełnić więc niepełną diagnozę Orwella: powrót do normalności, zwycięstwo życia nad nieludzką utopią równości, to właśnie otwarty i konsekwentny powrót do Folwarku Dworskiego. Ale naprawdę Dworskiego.


George Orwell, Folwark zwierzęcy, przeł. B. Zborski, posłowiem opatrzył W. Sadkowski, „Alfa”, Warszawa 1988, str. 141.

źródło : http://www.legitymizm.org/orwell-folwark-zwierzecy

Co oznaczają rekordowe zarobki FEDu?

2010-01-25 07:56:54

Co oznaczają rekordowe zarobki FEDu?


Tymczasem rzeczywistość jest dokładnie odwrotna niż się ludziom wydaje: ogromne zarobki Fedu są sygnałem na to, że gospodarka amerykańska ma się fatalnie i zmierza w bardzo niebezpiecznym kierunku. Dlaczego?

Kilka dni temu świat obiegła sensacyjna wiadomość: amerykański bank centralny zarobił rekordową sumę pieniędzy w roku 2009. Niby mamy poważną recesję, wysokie bezrobocie, rynek nieruchomości nadal w dołku, na rynku aktywów jakieś ożywienie, a tu zaskakująca informacja o zyskach Rezerwy Federalnej. Zatem chyba nie jest tak źle z amerykańskim systemem finansowym, skoro prezes Bernanke zdołał wypracować imponujący zysk? W końcu 46 miliardów dolarów wpłacanych przez Fed do budżetu powinno zrobić wrażenie?

Tymczasem rzeczywistość jest dokładnie odwrotna niż się ludziom wydaje: ogromne zarobki Fedu są sygnałem na to, że gospodarka amerykańska ma się fatalnie i zmierza w bardzo niebezpiecznym kierunku. Dlaczego? Odpowiedzi dostarczy nam chłodna analiza źródeł rzekomych zysków amerykańskiego banku centralnego. Okazuje się bowiem, że nadzwyczajne zyski sąsygnałem na to, że jest źle, a nie dobrze.

Przyjrzymy się księgom Fedu, w takim zakresie, w jakim są dla nas dostępne. Otóż rok przed osiągnięciem swoich rekordowych zysków Bank posiadał w swoich aktywach blisko 500 miliardów dolarów aktywów „rządowych”. Mówiąc „rządowe” mam na myśli konkretnie obligacje skarbu państwa i aktywa emitowane przez Fannie Mae i Freddy Mac, czyli dwa parapaństwowe molochy z rynku nieruchomości, których wypłacalność jest gwarantowana przez budżet państwa. Tak czy inaczej można te papiery traktować jako państwowe, ponieważ Fannie i Freddy zostały przez państwo znacjonalizowane. W przeciągu całego roku 2009 Fed zaangażował się w agresywne interwencje na rynkach finansowych i zwiększył stan posiadanych przez siebie aktywów do poziomu 1,8 biliona dolarów, czyli ponad trzykrotnie. Tyle finansowego „złomu” widnieje na księgach Banku (długu publicznego, o który nie tak dawno zabijali się inwestorzy). Teraz przy tym ogromnym wzroście posiadanych aktywów 46 miliardów to jakieś 2,5% zarobku
na aktywach, które gwarantuje bezpośrednio rząd (dodajmy jeszcze, że mając wcześniej znacznie mniejszy portfel, bo 500 miliardów Fed zarobił ponad 30 miliardów, co daje stopę zwrotu ponad 6%, czyli znacznie wyższą).

Tak zwane zyski „Fedu” nie oznaczają zatem żadnego wspaniałego ożywienia i powrotu lepszych czasów. Oznaczają raczej poprowadzoną do skrajności znaną już wcześniej sztuczkę nazywaną nieraz „policy mix”, czyli mieszankę polityki fiskalnej i pieniężnej. Nowy prezydent Obama zwiększa deficyt budżetowy do rekordowych rozmiarów. Wypuszcza na jego pokrycie obligacje, które gdzieś lądują na „prywatnym rynku”. W tym czasie Fed uruchamia swoje operacje, w ramach których drukuje pieniądze i skupuje państwowy dług. Następnie, gdy nadchodzi okres spłaty, państwo musi zapłacić Fedowi należności z tytułu tego długu. Ale to nie koniec. Wszak wbrew temu, co twierdzą niektóre spiskowe grupy, Fed wcale nie jest bankiem prywatnym, ponieważ nie wolno mu zatrzymać zysków z rządowego długu. Po potrąceniu ustawowych kilku procent,całość pieniędzy, które budżet zapłaci Fedowi… wraca do budżetu. W ten sposób
współcześnie państwo uzyskuje zarobki z druku pieniądza, dając jednocześnie w prezencie opłatę dla swojego finansowego pośrednika. Oto w pigułce cała tajemnica drukarskiego koktajlu na zawołanie.

Niektóre agencje prasowe zupełnie na poważnie podają informacje, że zyski Fed pokazują, iż podatnicy zarobili na programach pomocowych. Sęk jednak w tym, że Fed zarobił na papierach rządowych, które gwarantuje rząd. A rząd jak za nie zapłaci Fedowi, to ten swój „zarobek”
wpłaci… z powrotem w ręce rządu. Rozumując w ten sposób rząd i bank centralny mogą „zarobić” nieskończone zyski – bez końca przelewając sobie w kółko 100 dolarów na konta.

Albo jeszcze lepiej – niech Fed wydrukuje jeszcze 5 bilionów dolarów i kupi za to kilka spółek na giełdzie. Będzie mógł wpłacić do budżetu nie 50 miliardów, a kilka razy więcej, z tytułu zarobionej dywidendy.

A zatem jak widzimy tak zwane „zyski” Fedu to nie jest żaden dowód na to, że gospodarka amerykańska ma się dobrze. To jest dowód na to, że drukarze mają się nieźle, a państwo, w postaci Skarbu i Banku Centralnego, wzięło na siebie ogromne zobowiązania, które stawiają pod znakiem zapytania wypłacalność całego państwa amerykańskiego. A także uprawdopodabniają hipotezę o powrocie wysokiej inflacji (choć to cały czas scenariusz mniej prawdopodobny niż dalsza deflacja kredytu).

Przy okazji tego problemu warto by poruszyć kwestie księgowości samego amerykańskiego banku centralnego. W przeciwieństwie do większości instytucji finansowych, Fedu nie obowiązuje tak zwana zasada „mark to market”, czyli zasada, wedle której w przypadku straty wartości aktywów należy zmienić wartość w księgach. Jeśli Fed kupił papiery emitowane przez Fannie i Freddie, które nagle w wyniku urealnienia wyceny (np. w związku z zaprzestaniem przez Fed skupu aktywów na rynkach finansowych) stracą na wartości 50%, to Fed nie musi zaksięgować straty na tych aktywach (chociaż prywatne instytucje by musiały to jakoś zrobić).

Pytanie natomiast pojawia się, co jeśli Fed stanie przed koniecznością odsprzedaży posiadanych przez siebie aktywów, gdy będzie chciał zwiększyć stopy procentowe, lub powstrzymać ewentualną inflację. Wtedy może się okazać, że nie będzie w stanie sprzedać tych papierów po zaksięgowanych cenach. Aby chciały je nabyć prywatne banki, będzie musiał odpowiednio obniżyć cenę. A wtedy Fed nie będzie miał wyjścia innego niż zaksięgowanie faktycznych strat.
Może się wtedy okazać, że Fed ma… ujemny kapitał.

Z takiej sytuacji wyjścia wydają się dwa. Albo nastąpi dokapitalizowanie z budżetu, czyli tym razem budżet będzie musiał wpłacić pieniądze na amerykański bank (byłaby to ciekawa sytuacja, w której to siła podatkowa wspiera siłę drukującą, a nie na odwrót, jak zazwyczaj). Albo nikt się niczym nie przejmie, bo co w sumie stoi na przeszkodzie, żeby Fed miał ujemny kapitał – w końcu to nie jest prywatna spółka, którą się handluje na giełdzie. Równie dobrze może działać jak dotychczas. Tylko czy wtedy nie wystąpiłby ostateczny krach dolara? Wartość zobowiązań przerosłaby wartość aktywów, a dolar nie miałby nawet pokrycia w papierowych zobowiązaniach państwowych (na wykresie poniżej widać, że kiedyś miał solidne pokrycie w złocie). Wydaje się
to ciekawym tematem do dyskusji, co wtedy nastąpi.

Każdy z tych scenariuszy przekonuje nas co do jednej rzeczy: Fed jest prawdziwym bankrutem. Gdyby był prywatną spółką, spotkałby go los Lehman Brothers. „Jedyne”, co go trzyma przy życiu, to fakt, że otoczony jest solidnym parasolem ochronnym w postaci państwa amerykańskiego. Nie jest to relacja pasożytnicza, lecz symbioza. Do dyskusji pozostaje kwestia
wytrzymałości tej symbiozy, która będzie się chroniła przed rozpadem tak, jak to tylko możliwe.

Przydałoby się wysłać ekspertów Międzynarodowego Funduszu Walutowego do USA, aby naprawić ich system finansowy. A ściślej: nie trzeba ich wysyłać – w końcu mają siedzibę w Waszyngtonie.

Źródło: http://mateuszmachaj.blox.pl

19 sty 2010

Polska w okowach mafii !

Powstań Polsko skrusz kajdany!

Polska w okowach mafii !

Imię i nazwisko: Donald Tusk
Miejsce urodzenia: Gdańsk, Polska
Zawód: historyk
Ksywa [y]: Rudy, Donek, Słońce Peru
Organizacja mafijna: Platforma Obywatelska
Funkcja: Ojciec chrzestny
Żołnierze: J.Palikot S.Niesiołowski
Hobby: malowanie kominów
Działalność przestępcza: OMERTA- wszyscy wszystko wiedzą, ale nikt nic nie wie
Organizacje wspomagające: Polskie Stronnictwo Ludowe
W chwili obecnej: Prezes Rady Ministrów
Cel organizacji: uśmiercić emerytów, rencistów, zlikwidować służbę zdrowia, stocznie, zamknąć IPN, ocenzurować internet, zwiększyć bezrobocie, podnieść podatki, powoływać nasze komisje śledcze, wytruć tych którzy coś wiedzą, winnych afer uhonorować, zapanować nad Polskim Narodem, wygrać wybory i ogłosić się prezydentem wszystkich Polaków.

I oto oni, korzystając z uwiarygodnienia danego im przez dawnych działaczy antykomunistycznej opozycji, części hierarchi kościelnej, ogłupionej młodzieży, rozgrabiają nasz kraj w majestacie luk prawnych, wyprzedają za psie pieniądze majątek narodowy. Afery FOZZ, starachowicka, afera Rywina, oraz ostatnio głośna afera hazardowa jest dowodem, ------ Polską rządzi mafia.

Znikają bez śladu szyfranci znający najtajniejsze hasła, szyfry, eliminuje się z gry ekspertów z dziedziny zarządzania jak P.Guły, zakazuje się wyświetlania w polskich kinach ,,łowców skór”, dokument który o mordercach z łódzkiego pogotowia nakręciła Szwecja, atakuje się IPN i żąda jego zamknięcia,-- a gdzie najwyżsi rangą SB-cy których akta są w zastrzeżonym zbiorze IPN. Oszustwa dokonane na stoczniowcach przy sprzedaży stoczni katarskiemu inwestorowi, zakazuje się leczenia chorych chemioterapią szpitalom w których nie pracują wojewódzcy konsultanci onkologii. Morderstwo z zimną krwią wykonane na gen. M. Papale stało się początkiem wielu dziwnych zgonów:
Nikodem S. ksywa ,,Nikoś”-zabity w kwietniu 1998r
Andrzej M. i Piotr G. - zgineli latem 1998 r, pierwszy atak serca, drugi wypadek samochodowy
Kazimierz H. zastepca Nikosia, zmarł na raka przed przesłuchaniem
Rafał K. ksywa ,,Gruby”, zabity strzałem głowę- wrzesień 1998r
Krzysztof W. gangster z Ukrainy, pomagał grubemu-zginął w wypadku1999r
Mieczysław Z. ochroniarz gangu utonął w Egipcie
Jeremiasz B. mieszkał w Wiedniu, powiesił się w więzieniu, maj 2003r
Janusz R. prokurator kupiony przez Nikosia, samobójstwo 2006r
Artur Zirajewski. zatruł się lekami.
Afera hazardowa, którą za wszelką cenę mafia próbuje ukryć, i przeczekać gdyż podobno umaczany jest w tym sam ojciec chrzestny, Donald Tusk, ------ to celowe działanie mafii, która z polskiego społeczeństwa robi idiotów.

W normalnym, demokratycznym kraju rząd po takich wyczynach przestałby istnieć, musiałby się podać do dymisji- chyba pora obudzić się z marazmu, bo mafia rozwali państwo od środka, -- a jeszcze trochę, i zdementuje się cały Naród.

Ten proces niszczenia polskiej państwowości trwa nieprzerwanie od 1989 roku. Wtedy to w Polsce dokonały się jakby dwie transformacje. Jawna która przekształciła struktury państwa komunistów w instytucje demokracji parlamentarnej, i ta ukryta, która służyła elitom komunistycznym.
Jeden z płk ABW w 2003 roku, który był wieloletnim oficerem SB w rozmowie z prof Zybertowiczem powiedział cytuję: ,, w Polsce rządzi prywata i układy, panuje korupcja, rządzi złodziejstwo, rozpanoszona jest niekompetencja,- to układ trzyma wszystko”- [ A.Zybertowicz ,,Antyrozwojowe Grupy Interesów”, ARGI. ] Od stycznia 2010 roku obrońcy władzy ludowej mają obniżone emerytury, zaczęła ,,obowiązywać” ustawa dezubekizacyjna, -- w państwie rządzonym przez mafię. Warto jednak zadać pytanie, JAK DŁUGO?
Milowymi krokami zbliżają się wybory prezydenckie, czy w natłoku tej medialnej, wieloletniej, antypolskiej ,,szczekaniny” w której to mafia ma na celu skołowacenie i doszczętne wypranie mózgów wyborców, szczególnie młodych, i zaprogramowania ich jako głupich i bezwolnych maszynek do głosowania, uda się wyzwolić siłę która, uratuje ginącą Polskę? A czy Kongres Polonii Amerykańskiej, który wiele ostatnio stracił w oczach Polonii – podniesie się z kolan? Wątpię, skoro w tak tragicznej dla Polski chwilach milczy, udając, że nic się nie dzieje! Taka postawa KPA karze mi zastanowić się, czy prezes F.Spula ma cokolwiek wspólnego z Polską?
Mam ogromną nadzieję, że nie wszystkich udało się zmęczyć, skołowacić i zniechęcić!!
Gra która się teraz toczy, to gra o samodzielne rządzenie mafii krajem. Szansa Polski jest w rękach mądrych wyborców.Tej szansy nie wolno nam zmarnować, bo bez wygrania PiS, nigdy już nie bedzie zadośćuczynienia ofiarom tego nieludzkiego systemu i potępienie ich oprawców. Rana historycznej i moralnej niesprawiedliwości będzie ropiała na naszych sumieniach przez wiele lat. Jeśli ten proces nie zostanie dokończony to nigdy nie będzie możliwe, odbudowanie społecznego zaufania i wiara w rządzących. Pamiętajmy, gdy PiS obejmował władzę, to w ciągu roku przestępczość spadła o 18%, a to oznaczało bezpieczne państwo. Dziś nikt o zdrowych zmysłach nie może temu zaprzeczyć. A więc, nadchodzi czas na sprawdzian, NIE POZWÓLMY, ABY ZIŚCIŁO SIĘ MARZENIE MICHNIKA, O SILNYM BLOKU OŚWIECONEJ LEWICY Z DZIAŁACZAMI PZPR. Musimy wygrac walkę o narodową tożsamość, jeszcze jeden zryw herosów tamtych czasów w imię wartości które były i nadal są dla Polaków ważne. Prawo i Sprawiedliwość, tak jak Polska i pierwsza Solidarność. Czy Polskę nie stać aby raz na zawsze skończyć z ludzmi PZPR, SLD?
Wierzę, że w pomagdalenkowym niezlustrowanym mediom, prasie radio i telewizji nie udało się odkazić polskich mózgów z takich pojęć jak Bóg, Honor i Ojczyzna
Pamiętajmy, że czas rządów PO to czas straconych szans, Polska bankrutuje, kraj sięga dna, zadłużenie Polaków wzrasta, kwota przedterminowych zobowiązań wynosi juz ponad 14mld, a tylko w jednym kwartale, kwota ta wzrosła o jedną piątą. Zgodnie z niepisanym prawem mafii, PO zostawiło swych ,,poddanych” na lodzie,-- obcy zabierają komunalne kamienice i oddają niemieckim przesiedleńcom. Nie wszystko jednak jest tak złe. PO ma dla swych ,,poddanych” noworoczny cud. NFZ wyda na leczenie w tym roku o miliard zł mniej jak w 2009, czyli jak zapowiada E.Kopacz, będzie mniej, ale usługi będą wyższe, lekarstwa ,,tańsze” -- i jak tu nie współpracować z mafią. Odmowa leczenia, i dofinansowania służby zdrowia czyli ,,likwidacja” najsłabszych jak emeryci, renciści to mord na Polskim Narodzie. Hitler i Stalin też robili czystki w swoich społeczeństwach, sprawą pownien zjąć się międzynarodowy Trybunał w Hadze. A gdzie realizacja zapowiedzi jednego z cudów wyborczych -,, będą Was leczyć uśmiechnięci i dobrze zarabiający lekarze, a służba zdrowia, będzie wzorem do naśladowania”- pamietacie? czy ten cud jeszcze obowiązuje mafię. Oby tylko państwa unijne nie wzięły sobie tego do serca.
Wzywam wszystkich Polskich Patriotów na ziemi amerykańskiej, powstańcie, ratujcie ginący kraj, ginącą Polskę!! Czas miłości się skończył, nadszedł najwyższy czas aby Polacy, Polonia na całym Świecie powiedzieli NIE, DOŚĆ RZĄDÓW MAFII. Za obecną sytuację odpowiada nie kto inny, jak tylko PO.
Warto byłoby się jeszcze zastanowić, czy ten cyrk na ul Wiejskiej nie przerobić natychmiast na muzeum politycznego idiotyzmu, przecież tam jawnie kradnie się pieniądze kabaretom.

Grzegorz Michalski

Były członek ZR Wlkp NSZZ S- pierwszej Solidarności
9 stycznia 2010
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
źródło : tomasz.czarnik@czar.st

6 sty 2010

" Tuska państwo totalne "

Totalna kontrola elektroniczna

- - - - - - - - - - - - - - - - -
30/12/2009 , Dariusz Kos
- - - - - - - - - - - - - - - - -
źródło : http://nczas.com/wazne/tuska-panstwo-totalne/


ABW przejęła kontrolę nad NASK, najważniejszą instytucją polskiego internetu. Rząd przygotował projekt prawa cenzurującego treści w sieci, a służbom specjalnym i policji dał możliwość śledzenia internautów i abonentów komórek. Czy premier Donald Tusk buduje w Polsce państwo totalitarne na wzór „Roku 1984”? Czy też jest zwykłym pionkiem w wojnie razwiedek o jak najgłębszą kontrolę naszego życia?

Na początku listopada „Najwyższy CZAS!” ostrzegał, iż Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego, tajna policja chce przejąć kontrolę nad NASK-iem, instytucją przydzielającą polskie domeny i sprawującą technologiczną pieczę nad polską częścią sieci. To właśnie w NASK nastąpiło pierwsze, historyczne polskie połączenie internetowe. W połowie listopada szefem NASK mianowano pułkownika ABW w czynnej służbie. W tym samym czasie rząd przygotował projekt zmian w ustawach dający tajnym specsłużbom prawo inwigilacji i cenzurowania internetu. Przypadek?

Domeny ABW

Pretekstem do przejęcia kontroli nad NASK-iem było odwołanie poprzedniego szefa tej jednostki naukowej po kontroli finansowej. Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego ogłosiło konkurs na nowego dyrektora. W ostatnim dniu konkursu przedłużono go o kolejne dni. Działo się to wszystko w październiku. W tym samym czasie co wybuch afery hazardowej. Gdy przedłużono konkurs swą kandydaturę zgłosił oficer ABW, płk. Michał Chrzanowski, szef Departamentu Bezpieczeństwa Teleinformatycznego tej tajnej służby. Kandydatów na nowego dyrektora NASK oceniała pięcioosobowa komisja konkursowa powołana przez ministra nauki i szkolnictwa wyższego. ABW do komisji „wsadziła” dwóch swoich ludzi, w tym podwładnego płk. Chrzanowskiego. Oficjalnie reprezentowali ministerstwo nauki. Wyniki konkursu były w tej sytuacji do przewidzenia.

Komisja konkursowa za najlepszą kandydaturę uznała oczywiście osobę czynnego oficera tajnej policji. Wyniki konkursu ogłoszono w połowie października tego roku. Ostateczne słowo należało do minister nauki i szkolnictwa wyższego p. Barbary Kudryckiej. Ta zwlekała miesiąc z mianowaniem. W tym czasie rozwijała się afera hazardowa, a premier Tusk ogłosił plan likwidacji hazardu m.in. w internecie. W rządzie trwały intensywne prace nad odpowiednią ustawą. Projekt zakładający inwigilację i cenzurę sieci ogłoszono w tym samym mniej więcej czasie co ostateczne postawienie na czele NASK-u oficera ABW. Minister Kudrycka powołała płk. Chrzanowskiego na dyrektora NASK 16 listopada tego roku. Od tej chwili NASK stał się de facto kolejnym departamentem Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego.

Trzeba sobie uzmysłowić, że polskie domeny internetowe przydziela teraz ABW. Kupując sobie adres internetowy dajemy zarabiać specsłużbom. Korzystając z sieci radiowego dostępu do internetu stworzonej przez NASK korzystamy z infrastruktury całkowicie kontrolowanej przez tajną policję. NASK i ABW stały się jednością.

Cenzorzy z razwiedki

Tymczasem w połowie listopada, premier Tusk ogłosił, iż Urząd Komunikacji Elektronicznej będzie cenzurować internet i blokować te witryny, które specsłużby uznają za „strony niedozwolone” w myśl ustawy. A projekt zakłada, że będą nimi witryny z e-hazardem, pedofilskie i propagujące faszyzm. O tym jakie to konkretne witryny znajdą się w tym rejestrze ma decydować ABW i policja. UKE ma prowadzić jedynie rejestr „usług i stron niedozwolonych” a w ciągu sześciu godzin od wpisania danej strony do rejestru musi wysłać do dostawców internetu informację o tym. Ci z kolei natychmiast muszą zablokować dostęp do tej witryny. Oczywiście definicje jakie strony internetowe są tymi zakazanymi są rozmyte i nieostre. Projekt prawa wprowadzał więc po prostu cenzurę, a ze specsłużb robił cenzorów. Jednak to nie wszystko.

Do projektu wpisano przepisy umożliwiające śledzenie internautów, a właściwie ich ruchu w sieci bez wyroku sądu. W połowie grudnia dodano kolejne inwigilujące artykuły. Rząd Tuska chce by policja bez zgody sądu mogła żądać od operatorów danych każdego internauty, jego numeru PESEL czy e-maili. Policjant mógłby też sprawdzać, jakie strony odwiedzał. Dziś też o podobne dane może występować do operatorów komórkowych czy właścicieli portali, ale w większości przypadków dopiero z nakazem sądowym. Rząd takie przepisy tłumaczy “ochroną społeczeństwa przed skutkami niektórych negatywnych zjawisk”. Jak w PRL.

Co prawda tuż przed świętami minister Michał Boni zapowiedział, że rząd wycofa się z części przepisów, ale trzeba poczekać, bowiem to tylko zapowiedź a konkretne artykuły nie zniknęły jeszcze z projektu ustawy. Według słów ministra Boniego nie będzie nowych uprawnień policji do inwigilacji internautów, a strony „propagujące faszyzm” nie będą blokowane, bowiem „trudno o jasną definicję”. ABW i policja nie będą nakazywać wpisania jakieś strony do rejestru witryn zakazanych. O tym będzie decydować tylko sąd. Ostateczny kształt prawa poznamy jednak w pierwszej połowie stycznia. Nie łudźmy się, iż specsłużby tak łatwo oddadzą nowe prerogatywy, które są tylko na wyciągnięcie ręki. Inwigilacja i cenzurowanie sieci do zbyt łakomy kąsek by z niego zrezygnować bez walki.

Permanentna inwigilacja

Gdy wszyscy zajęci byli patrzeniem jak rząd Tuska walczy z hazardem także w internecie pojawił się projekt rozporządzenia, który wprowadza permanentną (dosłownie!) inwigilację posiadaczy telefonów komórkowych. Minister Infrastruktury musi wydać nowe rozporządzenie do nowelizacji prawa telekomunikacyjnego, które weszło w życie w lipcu tego roku. Dokument czeka już tylko na podpis ministra, a w treści rozporządzenia są trzy słowa „oraz jego trwania”. Chodzi o lokalizację osoby, która właśnie wykonała połączenie telefonem komórkowym. Operatorzy telefonii muszą zbierać i przechowywać dane o tym kto do kogo zadzwonił oraz z jakiego miejsca dokonano połączenie inicjujące rozmowę. Dotyczy to wszystkich posiadaczy komórek bez wyjątku. Jednak dopisanie trzech powyższych słów powoduje, że operatorzy będą musieli śledzić każdy krok rozmówców. Wszystkich bez wyjątku.

Jeśli Kowalski zadzwoni do Nowaka, to operatorzy będą musieli zapisywać każdy krok tych dwóch i przechowywać te dane kilka lat. Specsłużby i policja gdy o te dane wystąpią muszą je otrzymać. W ten sposób rząd Tuska wprowadził po prostu całkowitą inwigilację społeczeństwa bowiem łatwiej jest zliczyć tych co komórek nie mają.

Dziś także można śledzić osoby rozmawiające przez telefon, ale tylko te podsłuchiwane, na co zgodę wydał sąd. Projekt rozporządzenia nie przewiduje żadnych sądowego nadzoru nad danymi z inwigilacji Polaków. Tajemnicą poliszynela jest to, że pracownikami departamentów przechowujących dane o połączeniach klientów oraz ich śledzących w firmach będących operatorami telefonii komórkowej są wyłącznie byli pracownicy specsłużb i policji. W ten sposób różnego rodzaju tajne policje mają nieograniczony wgląd w nasze dane. Bez jakiejkolwiek kontroli. Z drugiej strony byli pracownicy jednej specsłużby pracujący u operatora komórkowego niechętnie przekazują takie dane specsłużbom będącym w konflikcie z byłym pracodawcom. Po prostu, jak ktoś był z ABW, to nie przekazał informacji ludziom z WSI i na odwrót. Do tego w czasach rządów PiS dochodziły animozje polityczne. Pozostały zresztą do dziś.

Wypowiedzieć wojnę zaufaniu

Jeśli więc nie chcesz być śledzony przez specsłużby to po prostu wyrzuć komórkę, odłącz internet, przestań korzystać z komunikacji publicznej (przynajmniej w Warszawie, bo nowe bilety okresowe mają zakodowany PESEL i pozwalają śledzić drogę użytkownika), zdemontuj satelitę, no i nie wychodź w ogóle z mieszkania, by nie namierzyła cię kamera miejskiego monitoringu, a jeśli posiadasz dom to od razu wypowiedz umowę z firmą ochroniarską i pozbądź się czym prędzej ich systemu czujek. Dziś trudno funkcjonować w świecie bez inwigilacji. Pytanie, czy można się przed nią obronić? Nawet jeśli nie do końca to można wydać jej chociaż wojnę. Inaczej nasze dzieci będą żyły w „Roku 1984”, zbudowanym przez tych, dla których zaufanie to podstawa rządów miłości.